Menu
หลาย ๆ คนน่าจะคุ้นเคยหรือรู้จักกับหน้ากากงิ้วหรือที่เรียกว่า “เหลียนผู่” ศิลปะการแสดงของประเทศจีนรูปแบบหนึ่ง ซึ่งความพิเศษอยู่ที่ลวดลายที่มาจากการวาดลงบนหน้ากากโดยตรง แต่ก่อนอื่นเรามาเริ่มทำความรู้จักกับงิ้วหรืออุปรากรจีนไปพร้อม ๆ กันเลยค่ะ
ในศตวรรษที่ 16 บ้านเมืองเข้าสู่ความสงบ ผู้คนเริ่มมีฐานะและความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ทำให้วงการวรรณกรรมเฟื่องฟูไปด้วย ซึ่งส่งผลทำให้บทร้องอุปราการสละสลวยยิ่งขึ้น โดยนายเว่ย เหลียงฝู่ นำนิยายพื้นบ้านดัง ๆ เรียกว่า “คุนฉวี่” มาเขียนเป็นบทร้อง มีสไตล์การร้องที่อ่อนหวาน ใช้เครื่องดนตรีน้อยชิ้นส่วนใหญ่คือกลองและขลุ่ย
ในศตวรรษที่ 18 เกิดอุปรากรแบบใหม่ที่กรุงปักกิ่ง ซึ่งเป็นรูปแบบของงิ้วปัจจุบัน อุปรากรดังกล่าวเป็นที่แพร่หลายนับตั้งแต่เปิดการแสดงในงานฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพของเฉียนหลงฮ่องเต้ ในจำนวนคณะงิ้วที่เข้ามาแสดงเหล่านี้รวมถึงคณะของนายเว่ย จางเฉิน จากเสฉวน ซึ่งนำเทคนิคการแสดงงิ้วแบบใหม่ ๆ เข้ามาเผยแพร่ในเมืองหลวงกระทั่งปลายราชวงศ์ชิง งิ้วจึงมีลักษณะต่าง ๆ กันออกไปหลายร้อยแบบ ทั้งในด้านการร้อง การจัดฉาก เพลง แต่ส่วนใหญ่นำเนื้อเรื่องมาจากคุนฉวี่ หรือนิยายที่เป็นที่นิยมนั่นเอง
หน้ากากงิ้ว เป็นรูปแบบการแต่งหน้าของตัวละครงิ้วอย่างหนึ่ง โดยทั่วไปมักจะใช้แต่งหน้าตัวละครจิ้ง(ตัวละครชาย)และโฉ่ว(ตัวตลกหรือตัวโกง) โดยแต่ละตัวละครจะมีลักษณะของหน้างิ้วที่แตกต่างกันออกไป ทำให้แสดงลักษณะนิสัยของตัวละครนั้นๆออกมาได้อย่างชัดเจน ทำให้ผู้ชมสามารถแยกแยะได้ว่าตัวละครมีนิสัยอย่างไร หน้ากากงิ้วจึงถูกยกย่องว่าเป็น “ภาพลักษณ์ของจิตวิญญาณ”
